مدح و مرثیۀ حضرت معصومه سلاماللهعلیها
بـاز هـم رو بـر این در آوردم بـهـر ایـن آسـتـان، سـر آوردم گـفـتـم از پـا فـتـادهام، گـفـتـنـد رو بـر ایـن در بــیـاور آوردم چه جز آلـودگی، به هـمراهم؟ در حــریـمـی مـطـهــر آوردم باغ طاعت ز خشکسالی سوخت شـاخ بیبـرگ و بیبَـر آوردم هـمه جـا، تـیـربـار و آتش بود لاجـرم، رو به سـنـگـر آوردم گرچه تر دامنم ز کرده، ولیک اشـک را دامــنــی تــر آوردم هر زمان زد هوای قم به سرم گویی از شـوق، پـر در آوردم بر حریمت که باب حاجاتست داورم داده، بـــــــــاور آوردم از جـوار رضـا رسیـده، سلام از بــرادر بـه خـواهــر آوردم دل نبـاشد درون سـیـنه که من با خود اسپـند و مجـمر آوردم وز دل خون چکان خود، شب و روز دیـدهای خـون فـشانتـر آوردم مرهمی نه، به روی زخـم دلم پــــدرم، داغ دخـــتـــر آوردم دست، خالیست لیک با شعرم حُـب زهــرا و حــیــدر آوردم بیت بـیـتـم به یـاد اهـل الـبـیت یک سـبـد گـل مـعـطـر آوردم شعرم از سوز روز عاشوراست بــوی گـلهـای پــرپــر آوردم مورم و خوشه چین خرمنشان تـوشهای بـهـر محـشـر آوردم |